In de discussie rondom de wet betaalbare huur blijven in mijn ogen de maatschappelijke en sociaal-economische effecten van het woningmarktbeleid onderbelicht. Mensen zetten noodgedwongen hun leven on hold, met alle negatieve gevolgen van dien voor mens en maatschappij. Een oproep om eerlijk te kijken naar de effecten van het woningmarktbeleid en te stoppen met dit desastreuse experiment.
De voorgenomen regulering op de woningmarkt heeft een drukkend effect op de huurwoningvoorraad. De wet betaalbare huur neemt voor een groot deel de (financiële) prikkel weg om huurwoningen te exploiteren. Beleggers zullen huurwoningen verkopen als de huurder opzegt. Nieuwe huurwoningen worden in mindere mate gebouwd omdat de exploitatie ervan niet genoeg rendeert. Hierover is inmiddels veel gezegd en geschreven en hopelijk luistert de politiek.
Niet iedereen kan of wil een woning kopen. Een opleiding, een baan, een scheiding, of de wens om samen te wonen, om maar een paar redenen te noemen: veel mensen hebben behoefte aan flexibiliteit als het gaat om huisvesting. Daarnaast is een koopwoning voor veel mensen onbetaalbaar (starters) of onfinancierbaar (ondernemers), zodat huren een prima alternatief is.
De vrije sector huurmarkt is met 8% van de totale voorraad relatief klein. De verdere verkrapping van dit segment door o.a. uitponden en achterblijvende nieuwbouw leidt tot lange rijen en veel teleurstelling bij woningzoekers.
Onder deze teleurstelling zit veel leed verborgen. Mensen zijn gedwongen bepaalde keuzes te maken als het gaat om opleiding, carrière en persoonlijk leven. Een potentiële student gaat niet op kamers, blijft noodgedwongen bij zijn ouders wonen, of ziet in zijn geheel af van een vervolgopleiding. Iemand zoekt, vindt of krijgt zijn droombaan niet omdat hij/zij weet dat er geen huurwoning beschikbaar is nabij het werk, kiest voor een andere job en doorloopt een suboptimale carrière. Een stel dat wil samenwonen of gezinsuitbreiding wil, ziet er noodgedwongen van af, met als gevolg dat de relatie strandt en het gezin er niet komt. Mensen kunnen bij een relatiebreuk niet uit elkaar gaan wonen, met mogelijk depressie en huiselijk geweld tot gevolg. Ouderen blijven te lang in een te groot huis wonen, waardoor de doorstroming stagneert.
Dit zijn allemaal voorbeelden van de grote impact van de krappe huurmarkt op het persoonlijk leven van mensen, maar ook de maatschappelijke gevolgen ervan. Het tekort aan vrije sector huurwoningen leidt ertoe dat mensen hun leven on hold zetten, hun dromen, wensen, ambities, carrières, levensgeluk niet of in onvoldoende mate kunnen najagen. En dat is – voor mens én maatschappij – een bijzonder zorgelijke ontwikkeling.
On A Peppercorn 